‘Doe die pet af, Lucas. Zo kun je niet werken. Als je
moet lopen verlies je ze.’ Hij trok de pet van mijn hoofd en gooide ze in de
bestelwagen. Waar ben ik nou eigenlijk mee bezig. Waarom doe ik dit? Nu kan ik
nog nee zeggen. ‘Ik, ik kan het niet’ zei ik. ‘Wat? Je kunt het niet? Wat is
dat nou weer voor een slappe smoes. Natuurlijk kun je het. Het enige wat je
hoeft te doen is iets door een raam heen gooien. Of durf je soms niet?’ zei hij
op een gemene toon. Ik zweeg. Als ik dit zou doen en iemand zou erachter komen,
dan zou Caitlin me nooit meer willen zien. Nee, dat was het niet waard. ‘Ik doe
het niet’ zei ik, nu een stuk overtuigender. Benoît pakte me vast en zei luid
in mijn oor: ‘Je doet dit nu of je doet nooit meer iets’. Ik rukte me los.
‘Nee, ik doe het niet. Doe het zelf maar. Ik heb hier niets mee te maken’. ‘Oké
dan, maar dit zet ik je nog betaald Lucas! Wat denk jij wel niet! Ik vertrouwde
je!’. Toen zag Benoît dat ik de brandbommen nog in mijn handen had. ‘En geef
die dingen aan mij’. Ik gaf ze aan hem en liep weg.
De volgende dag kwam Caitlin mij het nieuws brengen dat
de pastorie was ontploft. ‘Wat bezielt je om zoiets te doen? Ik durf te wedden
dat Benoît hier achter zit. Hij zou alles doen om te zorgen dat hier geen
opvangtehuis komt voor asielzoekers’. Ik
was van plan om alles op te biechten. Caitlin zou trots op me zijn dat ik nee
heb gezegd. ‘Caitlin, ik moet je wat vertellen. Ik weet wie de pastorie heeft
laten ontploffen. Het waren Benoît en Alex’ zei ik zacht. ‘Ik wist het. Wacht,
hoe weet jij dit?’. ‘Ik, ik was erbij’ zei ik een beetje beschaamd. Haar mond
viel open. ‘Wat? Hoe kun je?’. Ze klonk heel boos. ‘Ze hadden me overgehaald
een cocktail naar binnen te gooien. Ik heb het niet gedaan, ik stond met die
cocktails in mijn handen en kwam tot de conclusie dat dit niet was wat ik
wilde. Dus ik heb de cocktails neergelegd en ben naar huis gelopen’. ‘Dus je
laat Benoît gewoon achter met cocktails. Je wist dat hij de pastorie zou laten
ontploffen en je werkt er gewoon aan mee. Nu ga je ook nog de held uithangen
omdat jij ze niet hebt gegooid. Weet je, Lucas, ik dacht dat je anders was. Ik
dacht dat je niet snel over te halen was, maar…’ ze stopte. ‘Caitlin, ik heb
het niet gedaan omdat ik van je houd, ik weet hoeveel de pastorie voor jou
betekent’. ‘Ik dacht dat je anders was Lucas’. Toen liep ze weg. Ze was niet
trots op me, ze was woedend. Ze had een punt. Ik heb me laten meeslepen door
Benoît. Caitlin had gelijk.
Die middag ging ik naar het politiebureau om mezelf aan
te geven. Ik vertelde het hele verhaal en kreeg een taakstraf. Wat er met
Benoît en Alex is gebeurd weet ik niet. Het was het einde van de zomervakantie
en ik ging weer naar huis. Ik had Caitlin niet meer gezien sinds onze ruzie.
Net voordat ik in de auto stapte hoorde ik iemand mijn naam roepen. Het was
Caitlin. ‘Lucas, ik heb gehoord dat je jezelf hebt aangegeven’. ‘Ik kon niet
anders, ik voelde me ellendig’. ‘Lucas, ik hoop dat dit je aan het denken heeft
gezet’. ‘Dat heeft het zeker, ik heb me laten overhalen en dat was zwak, het
spijt me zo’. ‘Goed dat je er spijt van hebt, maar vergeet het nu, iedereen
maakt fouten’. Betekende dat dat ze me vergaf? ‘Weet je waar ik het meest mee
zit? Dat ik jou kwijt ben’ zei ik zacht. ‘Je bent me niet kwijt, echt niet. Kom
je volgende zomer weer?’ zei ze op een lieve toon. ‘Als jij dat wilt?’. ‘Heel
graag’ zei ze. ‘Vrienden?’ zei ik. ‘Vrienden’.
